Vur later

Februari 2019

Een van de bijwerkingen van de BEACOPP escalated op lange termijn is (grote kans op) onvruchtbaarheid. Dit wist ik al omdat ik me vooraf een beetje had ingelezen over de nieuwe kuur. Het was dan ook geen verassing dat de nieuwe arts vertelde dat de kans op onvruchtbaarheid groter dan 80% is. Geen verassing, wel pijnlijk.

In Venlo was er geen mogelijkheid meer om een IVF-traject te starten voorafgaand aan de chemo. Hier werd me verteld dat mocht ik naar Maastricht moeten (wat dus het geval is) er ook geen mogelijkheden waren voor IVF. Gelukkig bleek dit niet te kloppen. Wanneer ik mijn nieuwe arts vraag naar de mogelijkheden op dat gebied pakt hij direct de telefoon om bij de gynaecoloog te informeren naar de duur van het traject. Wanneer deze zegt dat een IVF-traject ongeveer 3 weken duurt hoeft mijn arts niet te twijfelen. Die tijd heb je en mag je dus gebruiken!

Dezelfde middag nog kunnen we terecht bij de gynaecoloog. Deze legt uit wat een IVF-traject inhoud. Dagelijks krijg ik hormonen toegediend die ervoor moeten zorgen dat ik zoveel mogelijk eicelblaasjes kweek. Dit proces wordt nauwlettend in de gaten gehouden door de artsen. Wanneer ze tevreden zijn over het aantal worden de blaasjes geoogst en de eicellen ingevroren. Na de uitleg volgt de ‘keuze’, gaan we het doen of niet? Zonder enige twijfel zeg ik direct: ‘Ja dit gaat gebeuren!’.

De volgende dag mag ik me weer melden in Maastricht. We hebben een afspraak met de verpleegkundige die me gaat leren hoe ik de hormonen moet ‘toedienen’. Bij binnenkomst slaat direct de paniek toe. Niet alleen bij mij, ook bij mijn moeder die er veel moeite mee heeft dat ik de chemo nu uitstel. Ik heb er begrip voor dat mam niet achter mijn keuze staat maar dat maakt de situatie nog lastiger. Terwijl de verpleegkundige de hormoonspuiten uitstalt raak ik compleet overstuur. ‘IK KAN DIT NIET! IK KAN MEZELF NIET DAGEN LANG STEKEN MET EEN NAALD!’.

Hoe moet dat dan?! Ik ga ervoor altijd spijt van hebben als ik straks geen kinderen kan krijgen omdat ik te bang ben voor een fucking naald!!

Een hele tijd en wat mislukte pogingen later spreekt de verpleegkundige me toe: ‘Sem ik ga nu even heel streng zijn. Je wil dit en dit gaat lukken. Je gaat liggen en geeft me je hand. Ik geef je moeder de spuit en die gaat ‘m dan zetten’. Zogezegd, zo gedaan. 5 tellen later was het gepiept.

Nog even langs de apotheek voor een ‘goodiebag’ en we kunnen weer naar huis.

Vanaf woensdag 6 februari komt mam iedere ochtend om kwart over 9 langs om me te spuiten. Fijn is anders maar ik ben super blij en dankbaar dat mam dit voor me wil doen! Vanaf zondag 10 februari komt er een tweede spuit bij. Deze voorkomt dat de eicelblaasjes vroegtijdig loslaten. Het is een heel gepriegel om die spuit iedere ochtend geprepareerd te krijgen maar gelukkig lukt het altijd. De week erna mag ik op maandag, woensdag en vrijdag langs komen voor een inwendige echo. Klinkt dat onprettig? Ja dat is het ook. Mijn linker eierstok is 2 van de 3 keren onvindbaar en het zoeken (of zoals ik het noem: rondroeren met het echoapparaat) is vrij pijnlijk.

Op vrijdag krijg ik een nieuwe klap te incasseren. Er is vrijwel niks te vinden. De linker eierstok speelt weer verstoppertje en rechts zitten enkel twee minuscule celletjes. Kan er niet een keer iets gewoon goed gaan?

Ik ben ontzettend verdrietig en voel me het hele weekend slecht. Alles gaat op dat moment door je hoofd: ‘Wat als het niet lukt? Heb ik het dan allemaal voor niks gedaan? Moet ik dan nog een keer opnieuw? Heb ik die tijd? Wil ik die tijd nemen?’

De week erna mag ik weer op maandag, woensdag en vrijdag langskomen voor echo’s

Op maandag krijg ik eindelijk goed nieuws. Ik zie het zelf ook direct op het scherm. Het ziet er anders uit dan de vorige keren, ik zie grote donkergrijze vlekken in beeld. De linker eierstok die vaak onvindbaar is blijkt zijn werk goed te doen. Er zitten maar liefst 3 cellen van rond de 15mm. Op woensdag en vrijdag is er weinig nieuws te melden maar er zit iets dus er kan ‘geoogst’ worden. De punctie wordt gepland op dinsdag 26 februari. 1 dag voor ik opgenomen zou worden voor de nieuwe kuur, past precies dus.

De punctie.
Infuus prikken (drama). Punctiekamer in. Licht roesje en pijnstillers door het infuus. Gynaecoloog kan me leegtrekken. Dat zei ik voor de punctie voor de grap tegen de mensen om me heen: ‘Dinsdag staat het gepland, dan trekken ze me leeg’. Dat heb ik geweten hoor. Het voelde echt alsof ik leeg getrokken werd. Ik weet niet voor roesje en pijnstillers ik heb gehad maar het was bij lange na niet genoeg om te zorgen dat ik die verschrikkelijke pijn niet voelde. Gelukkig duurde het maar 15 minuten.

Snel genoeg na de punctie komt de allerliefste verpleegster van het MUMC+ me vertellen dat er 8 eicellen zijn weggehaald. Het eerste goede nieuws in een hele lange tijd!

De dag erna word ik opgebeld door dezelfde lieve verpleegster die me kan vertellen dat er van deze 8 eicellen maar liefst 7(!) goed genoeg waren om in te vriezen.