Zwoar, zwoarder, zwoarst

juli-oktober 2020

 

16 juli is het dan zo ver. Mijn opname gaat starten. Ik krijg die dag wat voorbereidende medicatie en hier reageer ik nogal heftig op. Ik moet even plassen maar zak in elkaar zodra ik het toilet uit loop. Achteraf hoor ik van mijn kamergenoot dat er zich een indrukwekkend tafereel heeft afgespeeld.

De verpleegkundige kon me nog net opvangen en schreeuwde over de gang dat ze ondersteuning nodig had. Binnen no time stond de kamer vol met verpleegkundige en artsen. Na een tijdje kom ik weer bij en verteld de verpleegkundige me wat er is gebeurt. Voor de zekerheid wordt er een longfoto gemaakt en bij toeval worden er weer longembolieën gevonden.

Blijkbaar is dat de reactie van mijn lichaam op de hodgkin in combinatie met de chemo.

 

De dag erna begint de chemo: BEAM. Dag -6 wordt deze dag genoemd. Op dag 0 zal ik mijn stamcellen terug krijgen en tellen de dagen op tot mijn bloeduitslagen voldoende zijn om naar huis te mogen. Wat volgt zijn 20 afschuwelijke dagen. Iedere dag mag er 1 iemand langskomen. Op toerbeurt komen Rick, mam, pap en Britt langs. De eerste dagen wordt er nog wat gepraat en tv gekeken maar zodra ik in ‘de dip’ kom, zitten ze vooral op een stoel en kijken ze hoe ik slaap. Na de daadwerkelijke stamceltransplantatie is het wachten tot alle bloedwaarden op 0 zitten als gevolg van de chemo. Dit moment noemen ze ‘de dip’. Op de dagen dat Rick langs komt doe ik niets als huilen en smeken of hij me mee naar huis wil nemen. Ik wil niet meer, ik kan niet meer!

Ik benoem het ook naar mama: ‘Dit doe ik NOOIT meer! Wat er ook gebeurt, NOOIT meer’.

Iedere dag noteer ik voor mezelf wat mijn bloedwaarden zijn in de hoop dat ze langzaam gaan stijgen. Hup die dip uit want dan mag ik naar huis. Na 20 dagen opname is het eindelijk zover ik mag naar huis. Zodra we de straat inrijden staat er familie voor het huis en zie ik dat het huis versierd is om mijn thuiskomst te vieren. Zodra ik over de drempel kom strompel ik naar de bank en kan ik niets anders dan huilen. Wat was dit afschuwelijk! Maar ik heb het gedaan, ik heb het beste gekregen wat er was en nu moet het klaar zijn. De vorige keer was niet zwaar genoeg maar nu 10000% zeker wel.

 

Een aantal weken later begint het nieuwe schooljaar. Kom maar op, denk ik dan nog. Ik ben er klaar voor. Uiteraard staat er een vervanger voor de groep maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik binnen no-time weer voor de klas kan staan. Helaas blijkt dit toch iets te optimistisch gedacht. Na 1,5 week is het op. Op wilskracht kon ik het even aan maar mijn lichaam heeft me in gehaald. Pas op de plaats en mezelf de tijd geven om te herstellen. En dat vind ik ontzettend lastig.

 

Weer een lange tijd wachten maar op 21 oktober is het zo ver. De PET-scan die gaat vertellen of het weg is, en nu voor het echie a.u.b!

De uiteindelijke uitslag is goed maar toch een anticlimax. Ik kan niet blij zijn, ik durf niet blij te zijn. Ik ben al twee keer bedrogen door mijn lichaam. Ik heb tijd nodig om het vertrouwen terug te krijgen.