De ierste kier (Maastricht)

Februari 2019/ maart 2019

Dan is de dag aangebroken. Het ‘echte’ avontuur in Maastricht gaat beginnen. Woensdag 27 februari mag ik me om 11 uur melden op afdeling A5 van MUMC+. Ik schrik enorm wanneer we bij de afdeling aankomen. Er hangt een groot waarschuwingsbord met CYTOSTATICA en op de deuren staat een grote rode hand met STOP. Wat is dit voor gesloten inrichting?

We worden opgehaald door de verpleegkundige die ons naar mijn kamer brengt. Mijn vader en de verpleegkundige moeten een mondkapje dragen zodra ze de kamer binnen gaan. Hier schrok ik enorm van.

Ik ben deze eerste keer een dag eerder naar Maastricht gemoeten omdat er vandaag een lijn wordt geplaatst. Deze centrale lijn wordt een soort tappuntje waar bloed kan worden afgenomen en chemo kan worden toegediend. Dit wordt gedaan omdat bij deze zware chemo er een wijd vat nodig is zodat de aderen het minst worden aangetast. De lijn wordt die dag onder een volledige narcose geplaatst.

De eerste dag voelt het erg onwennig. Ik ben bang om te bewegen en te draaien dus blijf zo stil mogelijk zitten. Tegen de avond begint de verdoving uit te werken en krijg ik aardig wat pijn aan mijn nieuwe ‘slangen’. Ik krijg tramadol omdat paracetamol mogelijke koorts zou onderdrukken.

NOOIT MEER TRAMADOL VOOR MIJ! Bah wat heb ik me slecht gevoeld van dat spul. Alles uitgespuugd en de hele wereld leek te draaien. Ik spreek met mezelf af: liever pijn dan dat nog een keer!

De dag erna, donderdag 28 februari, begint mijn eerste kuur. Vooraf krijg ik nog een CT-scan om te kijken wat de tumor heeft gedaan tijdens het ‘wachten’ in verband met het IVF-traject. Om 11 uur wordt de eerste zak eraan gehangen. Na de eerste zak die erg lang duurde, volgen de andere elkaar vrij snel op. Iedere keer als een zak leeg is begint mijn infuuspaal te piepen tot de verpleegkundige komt om er een nieuwe zak aan te hangen. Zo gaat het door tot laat in de avond en alle zakken met rommel erin zitten. Echt veel last van de chemo in Venlo had ik niet. Daar werd me ook gezegd dat er maar weinig mensen echt tot braken toe misselijk worden van chemo. Het hele er komt een vrouw bij de dokter beeld klopte helemaal niet volgens de arts.

Die avond voel ik me toch echt Carice van Houten als ik al mijn eten van die dag uitspuug.

Vrijdag word ik misselijk wakker. Er zit niks meer in mijn maag maar toch moet ik overgeven. Het lijkt wel of ik de chemo proef wanneer ik overgeef. Als ik me inbeeld hoe puur vergif zou smaken zou het denk ik die smaak hebben! Bah wat is dat vies zeg!

Ondanks dat de misselijkheid gedurende de dag wat zakt durf ik niet te eten. Ik ben bang dat wanneer ik blijf overgeven ik morgen niet naar huis mag.

Gelukkig krijg ik die dag ook nog wat goed nieuws. Mijn arts stuurt me een appje over de uitslag van de CT-scan van donderdag.

• ARTS: CT scan uitslag: tijdens IVF procedure geen groei van klieren; alles stabiel
• IK: Dankjewel voor het berichtje!! Dat betekent dus 4 kuren?
• ARTS: Yes

Ik huil van blijdschap! Ondanks dat ik tijdens de IVF-procedure zei dat het me niet uitmaakte als ik daardoor 6 kuren zou moeten ben ik gruwelijk blij dat, dat niet nodig blijkt te zijn. De dagen in het ziekenhuis en deze chemo vallen me zwaarder dan ik vooraf had gedacht.

Op zaterdag 2 maart krijg ik nog 1 zak chemo en mag ik daarna naar huis. Eerst nog even langs de apotheek om weer een ‘goodiebag’ op te halen. Eenmaal thuis ben ik zo blij om thuis te zijn. Ik voel me prima en wil graag wat kleine dingen ondernemen. Het is carnaval dus genoeg te doen! Ik ga mee eten bij vrienden, optocht kijken bij opa en oma, optocht kijken in kèpel met vrienden en maandag avond traditiegetrouw eiere bakken veur t bakke beej boks!

Zondag komt er nog iemand langs om me een spuit te geven, neulasta. De spuit zelf is vergelijkbaar met de hormoonspuit van het IVF-traject. Het is een soort shot voor je beenmerg. Omdat mijn witte bloedcellen enorm afnemen door de chemo ben ik erg vatbaar voor ziektes en infecties. Om te zorgen dat de witte bloedcellen sneller opkrabbelen krijg ik deze neulasta spuit.

Verder voel ik me prima en naar omstandigheden energiek.

Op donderdag 7 maart ga ik weer terug naar Maastricht voor mijn dag 8 deel van de kuur. Omdat ik nu de centrale lijn heb hoef ik niet geprikt te worden. De verpleegkundige sluit het infuus aan op mijn lijn en na drie kwartier zitten de twee zakken rommel er weer in.

De eerste kuur zit erop! Nu 14 dagen ‘rust’ tot de tweede erin gaat.

Veertien dagen.

Twee weken.

En dan moet ik alweer. Bah. Geen zin in.