Beejwerkingen

Maart 2019

De nacht na de dag 8 chemo is hels. De avond ervoor voel ik me al niet lekker maar ’s nachts begint het feest pas echt. De halve nacht breng ik door op de wc omdat ik moet overgeven. Wanneer ik ’s ochtends rond 7 uur in de spiegel kijk zie ik dat mijn wang ontzettend dik is. Het voelt ook erg stijf en is niet makkelijk open te krijgen. Later op de ochtend besluit ik toch maar contact op te nemen met het ziekenhuis. Daar krijg ik te horen dat ik naar de spoedeisende hulp moet komen en er waarschijnlijk een kaakchirurg aan te pas moet komen. PANIEK!

Gelukkig blijkt, eenmaal in het ziekenhuis, dat er niks mis is met mijn tanden en kaak. De verdikking zit echt in de wang zelf en is waarschijnlijk veroorzaakt door irritatie. Een irritatie en dan zo’n dik gezicht?! De arts benadrukt nogmaals hoe vatbaar ik op dit moment ben en zelfs de kleinste dingen een enorme reactie veroorzaken.

Ik hoef gelukkig niet in het ziekenhuis te blijven maar mag naar huis. Wel krijg ik nog wat meer antibiotica mee. Ik heb inmiddels een medicijnenkast waar menig drugsdealer U tegen zal zeggen geloof ik.

Waar ik enorm van baal is dat ik die dag eigenlijk naar de kapper zou gaan. Om half 4 had ik een afspraak bij Change om mijn haar af te knippen en haarwerk op te halen. De hele middag in het ziekenhuis hoop ik dat we op tijd weg kunnen om de afspraak toch te halen. Helaas moet ik er om 5 uur toch echt aan geloven dat, dat niet meer gaat lukken en bel ik naar Change. Daar krijg ik te horen dat ik tot 8 uur welkom ben mocht ik dat willen…

Of ik dat wil?! Zeker wel! Er zitten nog geen kale plekken op mijn hoofd maar dat moment wil ook niet meemaken. Mijn haar is erg dun en ik vind overal lange sprieten haar. Ik schaam me al een tijdje om bij mensen thuis te komen omdat ik dan overal haar achter laat. Daar ben ik klaar mee dus het moet er nu af.

In de kapsalon valt het me enorm mee hoeveel moeite ik er mee heb. Ik vind het moeilijker om het verdriet bij mam te zien dan dat het me zelf echt veel doet. Het haarwerk is ontzettend mooi geworden en ook de korte sprieten bij mezelf zijn niet zo lelijk als ik had gedacht. Ik vind het een fijne afsluiter van deze stomme dag.

In het weekend neemt de zwelling in mijn wang af. Het blijft stijf en een tikkeltje pijnlijk maar er is mee te leven.

Op dinsdag avond krijg ik ineens gruwelijke rugpijn. Ik kan niet zitten, staan of liggen van de pijn en het wordt alsmaar erger. Ook schieten er af en toe enorm pijnlijke steken door mijn bovenbenen. Nondeju wat een pijn! De dag erna is de pijn wat draaglijker maar heeft het zich verder verspreid. De hele week blijf ik pijn voelen. In mijn rug, mijn armen, mijn benen, mijn kuiten, mijn buik zelfs mijn huid doet pijn. Volgens mij is dit ook de eerste keer dat als mensen vragen: ‘Hoe gaat het?’ Ik het niet voor mekaar krijg om gewoon ‘goed’ te antwoorden.

Op vrijdag neem ik toch maar contact op met het ziekenhuis om eens te informeren. Gelukkig mag ik paracetamol pakken en hoop dat het de pijn wat verlicht.

Wat blijkt. De neulasta spuit die ik de zondag na de eerste chemo heb gehad, kan in enkele gevallen botpijn veroorzaken. De medicijnen in de spuit doen z’n werk zodra je beenmerg weer begint op te krabbelen. Dat is ongeveer 9 á 10 dagen na de injectie. Het idee dat ik nog 3 keer zo’n verschrikkelijk pijnlijke week ga krijgen geeft me echt de rillingen.

Naast de lichamelijke pijn krijg ik die week ook mentaal een flinke klap. Ondanks dat mijn haar nog maar een paar centimeter lang is schrik ik toch wanneer ik zomaar ineens een hele pluk in mijn handen heb. Ondanks dat het al langer uitvalt heb ik nog niet eerder hele plukken kunnen uittrekken. Ik had niet gedacht dat me dat zoveel pijn zou doen. Ondanks dat ik het verschrikkelijk vind om de plukken te zien blijf ik maar trekken aan mijn haar. Stiekem hoop ik dat het dadelijk ineens stopt. Dat ik trek en het gewoon vast blijft zitten. HELAAS. De dagen erna ben ik bang om te douchen. Wanneer ik toch ga blijf ik over mijn hoofd wrijven en blijven er haren loskomen. Waar ik mijn kort en pittig kapsel nog ‘wel oké’ vond toen het was geknipt is het nu ontzettend lelijk. Met de dag lijken er meer kale stukken te zijn. Ik voel me zo ontzettend boos en verdrietig. Ik had er vrede mee hoe het was waarom moet het dan weer direct veranderen. Waarom lijkt het altijd net een stapje erger te moeten dan het al is?

Ik weet ook wel dat ik ook hier vrede mee ga krijgen. Ik wist toch dat ik kaal zou worden waarom stel ik me dan nu zo aan? Tja, ik kan er ook niks aan doen… ik vind het nu gewoon nog even moeilijk.

Inmiddels is het dinsdag 19 maart. Over 2 dagen moet ik er weer aan geloven. Dan begint het hele circus weer van voor af aan. Misschien is het ook wel mijn eigen schuld dat ik er zo’n last van heb gehad dit keer. Ik dacht er ook gewoon te makkelijk over. In Venlo was ik er zo goed vanaf gekomen wat betreft bijwerkingen dat ik er nu ook niet echt bang voor was. Helaas toch even flink de deksel op de neus gekregen… Laten we maar hopen dat het nu dan wel genoeg doet.