Daag doorkome

december 2018/ januari 2019

Dan zitten er ondertussen al wat kuren op. Het prikken van het infuus blijft voor mij het spannendste van het ziekenhuisbezoek. Het begint iedere keer op de donderdag ervoor, dan moet er bloed geprikt worden. Vanaf dat moment is de spanning weer volle bak aanwezig. Het weekend doorkomen met zoveel mogelijk gewone leuke dingen en dan op maandag weer aan de zakken.

Tussen de 2,5 en 3,5 uur in de stoel en dan weer lekker naar huis, vrij soepeltjes allemaal.

Verder hoef ik ook zeker niet te klagen over gebrek aan gezelschap. Ik kan beter kaartverkoop houden wie mee ‘mag’ naar het ziekenhuis geloof ik, haha.

Over vervelende bijwerkingen mag ik niet klagen. Na de allereerste kuur ben ik nog met toeters en bellen door de ambulance opgehaald omdat ik last had van pijn op mijn borst. Eenmaal in het ziekenhuis bleek er gelukkig niets aan de hand. Ik kreeg zelfs het goede nieuws dat er op de CT-scan te zien was dat de tumor al kleiner was geworden! De pijn werd waarschijnlijk veroorzaakt doordat de tumor van vorm veranderd en daardoor trekt aan mijn longvliezen. Geen sprake van hartproblemen of longembolieën dus.

Naast dit avontuurtje heb ik op wat kleine dingen na veel geluk gehad met de bijwerkingen. Vlak voor het tweede deel van de eerste kuur had ik een paar aften in mijn mond (kleine ontstekingen) wat pijnlijk is. Vooral vervelend omdat ik gek ben op eten en dat nogal pijnlijk is dan. Na die ene keer is dat gelukkig niet meer voorgekomen.

Oja, en mijn haren. Dat is echt gek eigenlijk hé. Nooit geweten dat je ZO VEEL haar kunt verliezen en nog steeds een hoofd vol haar kunt hebben, onvoorstelbaar.

Want het zit er nog en volgens de mensen om me heen ziet het er nog prima uit…

Veel mensen vragen me: ‘Verveel je, je niet?’

Ik schaam me dan bijna om te zeggen dat ik me nog geen seconde heb verveeld.

Ineens kan ik uren op de bank zitten voor me uit staren met de televisie aan zonder er echt naar te kijken. Ook probeer ik zoveel mogelijk de ‘gewone’ dingen te blijven doen. Lekker naar Panningen lunchen met lieve mensen (mijn eetlust is er nog niks minder op hoor!). Thuis met bezoek op de bank koffiedrinken. En natuurlijk de feestdagen doorbrengen met familie en vrienden!

Dan is er nog het volleyballen. Altijd leuk om heen te gaan, vaak moeilijk om van thuis te komen. Een van de dingen die ik het rotst vind om te moeten laten. Als er iets is wat ik altijd met zo veel passie, plezier en beleving heb gedaan is het volleyballen. Ik kan het dan ook niet laten om als een of andere hooligan langs het veld te zitten nu en de longen uit m’n lijf te schreeuwen voor ieder punt. Maar het blijft toch anders om niet in je tenue erbij te staan, zo net niet allemaal.

Hetzelfde geld voor mijn werk en school. Eindelijk in mijn laatste jaar. Na 2 jaar écht hard werken voor mijn opleiding was het einde in zicht. De laatste loodjes! En dan komt zoiets je leven op pauze zetten. En dat is dan echt even oneerlijk. Je kunt je zo lang te pletter werken en dan neemt zomaar even zo’n rot ziekte de regie over. Niks heb ik meer te bepalen of te kiezen ik kan alleen maar zitten en wachten en kijken hoe de rest wel verder gaat. En dat klinkt dan misschien heel zielig maar ik voel me niet zielig ik voel me vooral boos. Boos omdat ik weet dat ik het kan en het gewoon niet mag doen nu.

Dat maakt het ook moeilijk om naar het werk te gaan of naar school. Dan wordt je even met je neus op de feiten gedrukt. Soms toch even doen maar altijd lastig om van thuis te komen.

Waar ik wel echt 100% van kan genieten is koken (en eten!). Voor ik ziek werd probeerde ik iedere week minstens één keer een nieuw gerecht te maken. Nu heb ik natuurlijk alle tijd van de wereld dus staan er iedere week vaak drie nieuwe dingen op het menu. Inspiratie haal ik uit kookboeken en van internet. D'r is alleen één klein dingetje... ik kan me nooit aan een recept houden. Vaak gooi ik er van alles bij of vervang ik het een door het ander. Nadeel is dan weer dat ik later nooit meer weet hoe ik het nu eigenlijk gemaakt heb. Daarom leek het me wel leuk om dat ergens bij te houden. En waarom dan niet gewoon hier?
Ook weer een vorm van bezigheidstherapie dan hé. 

Dusja. Natuurlijk zijn er stomme dingen en heb ik het soms even moeilijk als ik thuis zit. Maar over het algemeen gaat het gewoon goed. Ik mag niet klagen over de bijwerkingen en heb veel lieve mensen om me heen. De dagen doorkomen is geen probleem en voor zo’n hyperactief typetje als ik verveel ik me wonder boven wonder nooit.