Vanaaf 't begin
November 2018

Met een hoest waar je ‘U’ tegen zegt ging ik op donderdag 8 november 2018 naar de huisarts. Na een heerlijke vingerprik bleek dat mijn ontstekingswaarden flink hoog waren. Conclusie: flinke longontsteking en met een antibioticakuurtje naar huis. Blij dat ik serieus werd genomen en er verbetering aan zat te komen kwam ik terug van de huisarts. De antibiotica sloeg aan want het hoesten werd een stuk minder. Alleen kreeg ik zo moeilijk adem… alsof het maar niet lukte om écht goed door te ademen. Verstikkend en vermoeiend was het gevoel dat me dit gaf, genoeg reden om terug te gaan naar mijn huisarts.

Je denkt nu vast jaja… Maar echt:
De avond voor ik terugging naar de huisarts lag ik in bed en zei tegen Rick:
‘Ik denk écht dat ik iets ergs heb, dat er iets écht niet goed is…’

Op maandag 19 november ging ik terug. Panisch voor die stomme vingerprik ging mam maar mee naar de huisarts. Na kort wachten op de uitslag bleek dat de ontstekingswaarden niet gedaald maar juist gestegen waren. Omdat de huisarts reden zag tot twijfel nam ze contact op met Viecuri Venlo waar ik direct door mocht naar de SEH.

(En wat ben ik ontzettend blij en dankbaar voor dit optreden van mijn huisarts, niets als lof voor haar rol in dit hele gebeuren!)

Hop in de auto naar Venlo. De paniek zat er al goed in want bloedprikken ging zeker gebeuren. En Sem met naalden… des genne goeie match zulle we mer zegge.

Om 11.45 kwamen we aan bij de SEH en mochten vrij snel door. Na het naaldenfiasco volgde een longfoto en een tijdje wachten. Op basis van de longfoto kwam er een arts in opleiding ons vertellen dat hij iets ongebruikelijks had gezien. ‘We zien een flinke afwijking die we normaal niet zien bij een longontsteking, maar het zou wel kunnen’. Oké lekker vaag dacht ik nog maar angst voor iets ergs had ik toen helemaal niet. ‘Ohw gek’ dat was het enige wat ik dacht.

Vanwege deze flinke afwijking werd er ook een CT-scan gemaakt, om het plaatje compleet te krijgen werd me verteld.

Om 15.15 uur, 3 en een halfuur nadat we op de SEH aankwamen liepen de arts in opleiding, verpleegkundige én de longarts mijn kamertje binnen. Het gordijn werd dichtgeschoven en er werden stoelen bij gepakt.

De longarts kwam achter me staan legde 2 tellen zijn handen in mijn hals en toen kwam ‘ie:

‘Sem er zit een kwaadaardig gezwel rond/bij/in je long van minstens 9 cm. En als je in je hals voelt, daar zit er ook een. Een opgezette lymfeklier, ik denk aan Hodgkin. Zo meteen komt de internist om je meer te vertellen, dit is niet mijn vakgebied’.

Kwaadaardig, lymfeklier, hodgkin, internist… op dat moment zei het me allemaal niks.

Een tijdje later was de directe familie geïnformeerd en werd me het plan voor de komende dagen verteld.

Een biopt van de opgezette klier in mijn hals. Vanuit dat biopt zou dan een diagnose gesteld kunnen worden. Vervolgens een PET-scan om te zien of de ziekte zich heeft uitgebreid naar andere delen van het lichaam. Zogezegd zo gedaan: vanaf woensdag was ik weer ‘gewoon’ thuis en kon het wachten op de uitslag beginnen.