De ierste kier (Venlo)

December 2018

Nondeju wat is wachten moeilijk… donderdag 29 november kon ik het telefoontje verwachten met wellicht alvast wat nieuws. Ik kan je zeggen dat die dag lang duurde. Iets na 15.00 uur belt de hematoloog met ‘goed’ nieuws. Bericht:

‘Sem je hebt een Hodgkin Lymfoom we gaan zo snel mogelijk behandelen, morgen mag je terug komen voor uitleg en dan beginnen we maandag. De behandeling bestaat uit 6 chemokuren.’

En dat is gek. Iedereen om je heen is blij want dit was het bericht waar we op hoopte, het beste van de slechte opties. Voordat ik de uitslag kreeg was ik redelijk nuchter, ach ik zie het wel hopelijk Hodgkin. Maar wanneer ik het dan definitief te horen krijg kan ik niet blij zijn, zoals de rest, dat maakt me boos. Ik wil ook blij zijn en dankbaar voor dit goede nieuws waarom lukt me dat niet? Is er toch iets in me geweest wat is blijven hopen op dat het toch niet zo zou zijn allemaal?

Lang tijd om alles te laten bezinken is er ook niet, hop en weer door!

Vrijdag 30 november op gesprek bij de hematoloog. Daar kreeg ik meer info over de behandeling. Ik zou gaan starten met de ABVD kuren. De standaardbehandeling voor Hodgkin patiënten. Die 6 chemokuren bestaan uit 2 behandelingen per keer. Ik dacht alleen maar oké dus geen 6 maar 12, dat is dus dubbel zoveel prikken…

Ook kreeg ik de scan te zien. De tumor zat helaas ín de rechterlong en was 14 cm (+ nog wat kleinere vlekjes rondom). Dat betekent Hodgkin 4 waardoor er ‘zoveel’ chemokuren nodig zijn. Vanwege het formaat was er ook geen tijd voor een eventuele IVF-behandeling. Hoewel de kans op onvruchtbaarheid ‘slechts’ rond de 10% ligt met deze behandeling had ik hier wel moeite mee. Maar een keuze had ik niet dus, helaas. Verder werd er nog veel meer verteld en medegedeeld wat ik alleen maar knikkend in me op kon nemen. De helft ging langs me af en echt emoties voelde ik er ook niet bij: HET MOET DUS JE DOET!

Na het gesprek met de hematoloog volgt een intakegesprek met de oncologisch verpleegkundige. Weer werd uitgebreid de tijd voor ons genomen wat ik als ontzettend prettig heb ervaren. In dat gesprek werd me een hele waslijst gegeven aan bijwerkingen die ik kon verwachten. Gelukkig kreeg ik een boekje mee waar alles in stond zodat ik thuis alles rustig opnieuw kon bekijken.

Tot slot nog even bloedprikken. Gek dat na zo’n indrukwekkende gesprekken het bloedprikken nog het ergste van zo’n dag kan zijn. De arts verzekerde me: ‘Sem als je hiermee klaar bent, ben je nooit meer bang voor prikken!’

Ik kan je zeggen. We zijn inmiddels 3 maanden verder maar die angst is geen haar minder dan hiervoor.

Dan is het maandag (3 december). De dag van de eerste chemo en mijn lichaam zit zo onbeschrijfelijk vol met spanning. In de auto naar het ziekenhuis komt er geen woord uit, ik staar uit het raam en verbijt de tranen. IK WIL NIET IK WIL NIET IK WIL NIET IK WIL NIET IK WIL NIET!!!!

Zo gaat het in mijn hoofd…

Eenmaal in het ziekenhuis word ik vriendelijk ontvangen door een verpleegkundige. We bespreken kort wat dingen en gaan dan naar de behandelkamer. Eigenlijk gewoon een ziekenhuiskamer maar dan met stoelen in plaats van bedden. De kamer was leeg dus ik lag alleen, thank god!

Ik vermoed dat mocht er een andere patiënt bij hebben gelegen, deze gillend weg was gerend terwijl ze bij mij het infuus probeerde aan te leggen. Wat was dat een drama. Spugen, flauwvallen het hele circus. Waarom? Nergens om want ja het stelt gewoon echt niks voor… hoe je hoofd je zo gek kan maken: onvoorstelbaar!

Daarna kon de chemo beginnen. Voor de misselijkheid kreeg ik niets via het infuus. Wel moest ik thuis een uur voorafgaand aan de chemo 2 soorten medicatie nemen om misselijkheid tegen te gaan.

In het ziekenhuis kon dus meteen begonnen worden. 4 zakken chemo en tussen iedere zak spoelen met zoutwater. Zo gek dat er gewoon even allerlei rommel in je wordt gespoten zonder dat je er iets van merkt. Enkel de laatste zak (de grootste helaas) voelde wat vervelend. Hiervoor was ik ook gewaarschuwd. Om de pijn zoveel mogelijk tegen te gaan kreeg ik een warmte kussen om mijn arm zodat de ader zo wijd mogelijk zou blijven en ik er het minst van zou merken.

Na ongeveer 2,5 uur was ik volgepompt, het infuus kon eruit en ik mocht naar huis.

Eenmaal thuis voelde ik me moe, vooral door de spanning denk ik nu. Lekker rustig aan en afwachten op al die nare bijwerkingen dan maar.