Veurgeveul

Januari 2019/ feburari 2019

Op 21 januari gaat het gebeuren. De tussentijdse PET-scan om te zien of de chemo zijn werk doet. In alle vroegte opstaan want om half 8 ben ik al aan de beurt. Lig je dan in zo’n klein hokje. Eerst weer dat infuus (NEE NOGSTEEDS NIET AAN GEWEND!). Zodra het infuus erin zit mag er niemand meer bij me zijn. Na een kwartier komt de verpleegkundige om de radioactieve stof door het infuus te laten lopen. Deze stof hoopt zich dan als het ware op in alle actieve delen van je lichaam waaronder dus eventuele tumoren.

Na het inlopen moet ik drie kwartier zo stil mogelijk blijven liggen om te zorgen dat de vloeistof goed terecht komt. De tijd gaat verbazingwekkend snel (kan ook niet anders met zo’n geweldige natuurfilm waar je naar mag kijken…).

Dan door naar de scan: 20 minuutjes, klaar!

Meneer van de scan zegt nog: ‘Nergens druk om maken, heb je toch geen reden voor zal vast wel goed zijn allemaal.’

Makkelijker gezegd dan gedaan. Vraag me niet waarom maar net zoals die zondagnacht voordat dit alles begon had ik ook nu een slecht gevoel. Het enige wat ik voor me kon zien was dat ik het kamertje van mijn arts binnen kwam en ze zei: ‘Sem ik heb slecht nieuws.’

Zo mag je niet denken! Spreek je jezelf dan streng toe.

Mer goddomme wat is det kupke good in doordramme..

Beetje pech kon er nog wel bij want mijn arts had die week een congres. Hierdoor kreeg ik niet op donderdag 24 januari de uitslag maar mocht ik wachten tot maandag 28 januari. En ja hoor…. Mijn voorgevoel bleek juist.

Het begon nog redelijk positief: De grote tumor van 14 cm had naar behoren gereageerd en was een stuk minder zichtbaar op de scan. Echter was er een ander klein vlekje wat de arts zorgen baarde.

Wanneer ze strikt het protocol zou volgen zou ik direct naar Maastricht moeten maar de arts twijfelde of het niet eens de thymus kon zijn. Hiervoor wilde ze een second opinion aanvragen in Maastricht. En ja je raad het al: dat zou weer een weekje wachten worden.

Waar je die eerste week nog in afwachting bent van waarschijnlijk goed nieuws weet je nu dat je een week moet wachten op waarschijnlijk slecht nieuws. Zeg dan nog maar eens dat je positief moet blijven…

Uiteindelijk werd ik toch op vrijdag 1 februari al gebeld door de arts uit Venlo.

‘Sem in Maastricht zijn ze er zeker van dat het de thymus niet kan zijn. Dat betekent dat we je in Venlo niet langer kunnen behandelen en je naar Maastricht gaat voor de BEACOPP escalated kuur. Ik kan je er niet zo veel over vertellen want ik heb nog nooit iemand door hoeven sturen naar Maastricht bij 9 op de 10 patiënten is de ABVD voldoende.’

Nou, lekker dan.

De maandag daarop (4 februari) kan ik direct terecht bij mijn nieuwe arts in Maastricht voor uitleg.

Even kort: Een nieuwe cocktail die ik 4 keer zal krijgen. Iedere kuur bestaat uit 21 dagen waarop ik op dag 1, 2, 3 en 8 chemo krijgt. Dag 1, 2 en 3 moet ik in het ziekenhuis blijven en op dag 8 een retourtje naar Maastricht.